StáƒÂ½risváƒÂ¸lurin

Og hvá¸r iá° enn klettum rá¦á°ur ei á¡ vindi vá¡
Teir hildu um stá½risvá¸l tá¡ ódnin legá°i á¡
"Legg upp á­ lotiá°," rópti ein og samdir teir
há¡la á¡ stá½risvá¸l, men alt til fá¡ná½tis

Leiá°in er lá¸gd, á­ gróti er há¸gd,
og eru vit ná¸gd tá¡ sá¸gnin er sá¸gd

Og skriá°ur tá­n kná¸rrur fram taá° sama hvat tẠvil
Teir bardust um stá½risvá¸l men einki róá°ur til
Og enn vit halda stá½risvá¸l eins og vit
halda vit eru frá¦ls, trá¦lborin óspurd so

Fjakka vit á¸ll um kirkjugará°svá¸ll
á­ oyá°ini há¸ll, um fjarblá¡u fjá¸ll

Tiltuskaá° av landnyrá°ings ódn, og vindurin
leikar á­ Miá°gará°i mól
Til ásgará°s har Askurin stóá°, sum trá¦á°rirnir
lá­vsins á­ lotinum har blaktraá°u tá¡

Fjakka vit á¸ll um kirkjugará°svá¸ll
á­ oyá°ini há¸ll, um fjarblá¡u fjá¸ll

og flá¸tur, vitandi hvat má¡l vit megna livandi
Og feigdin dregur liá°andi, vit vá¡la henni
Tigandi á¡ ting

Fjakka vit á¸ll um kirkjugará°svá¸ll
á­ oyá°ini há¸ll, um fjarblá¡u fjá¸ll

Vá¦l vitandi langnunnar leiá°, men gott er
taá° treystiá° at val er á­ vón
á“teljandi leiá°irnar tá¦r, men ilt er taá°
treystiá° at valiá° er gjá¸rt, leiá°in bert ein

Leiá°in er lá¸gd, á­ gróti er há¸gd
og eru vit ná¸gd tá¡ sá¸gnin er sá¸gd